Altijd mooi die kleurschakeringen in de natuur. Een palet zo bont als het politieke landschap. Geen gebrek aan kleuren. Na de verkleuring komt echter toch ook de afval. De volle kronen van de bomen worden kale kruinen. Het heeft wat weg van ‘na de vette jaren, komen de magere’. Jozef gaf aan Farao het advies in de goede jaren te sparen. Voorraden voor slechte tijden. Het advies werd opgevolgd en Jozef kreeg promotie.

Daar gaat de gemeenteraad zich ook over buigen zo werd voor de zomer afgesproken. Hoe staan we ervoor. Vol in het blad? Beetje verkleurend? Of al echt bruin, de grond vol bladeren en de takken naakt? De ChristenUnie kreeg ‘promotie’ en neemt ondertussen al ruim een jaar deel aan de coalitie. Dankbaar en blij. Maar nu de adviezen en de uitvoering! We laten blijvend en telkens weer ons eigen geluid horen. Blazen het stof aan de kant en staan voor evenwicht in onze stoffelijke belangen.

De afgelopen zomer leek - vooral in de augustus maand - voor sommige woonplaatsen wel herfst. Enorme buien zorgden voor ongekende waterstromen, met overlast en schade als gevolg. Op veel plekken toch weer water ellende, maar gelukkig bleek op andere plekken de aanpak te hebben gewerkt. Hoe dan ook: opnieuw werk aan de winkel. Kennis en ervaring delen met inwoners en experts en er alles aan doen om herhaling te voorkomen.

Andere ongekende stromen houden ons en ons land evenzeer bezig. Stromen van vluchtelingen trekken door het rijke Europa. Voor hen magere jaren; eerder winter dan herfst. Stuitend dat er dan lieden zijn die profiteren van andermans ellende. Pure ongerechtigheid:  mensenhandel, smokkelaars, fraudeurs.

Bij de ChristenUnie staat hoog genoteerd: alle inwoners die in een zeer kwetsbare positie verkeren kunnen op ondersteuning rekenen. De inwoners waar we naast wonen, natuurlijk. De inwoners die - ik denk soms wel eens - massaal vrijwilliger of mantelzorger zijn. Geweldig dat we dat in onze Thoolse samenleving doen. Maar zeker niet minder voor hen die instromen.  Die we zomaar ineens op onze levensrivier ontmoeten.

Misschien leven we in onze ogen in ‘magere’ jaren. Voor sommigen van ons is dat werkelijk zo. Laten we hen bijstaan. Maar gemiddeld genomen denk ik dat er in onze stromen van zegen wel ruimte is voor een aftakking; een zijstroompje voor de zeer kwetsbaren.

Jan Harmsen